patientsvoice_cc_by_sparks_v2

11 april 2019

Benjamin’s queeste

De stem van de patiënt als katalysator in Parkinson onderzoek

The pace of discovery is slower than the pace in which the neurons in my brain are dying. That is the simple truth. We have to have the courage to face this | Ben Stecher (1)

Benjamin Stecher werd in 2013 gediagnosticeerd met de Ziekte van Parkinson. Hij was 29. In die tijd woonde en werkte hij in China als onderwijsadviseur. Onderwijs is altijd erg belangrijk voor hem geweest en na zijn diagnose vond hij dat hij twee keuzes had: hij kon zichzelf opleiden tot Parkinson expert door promotieonderzoek te gaan doen of hij kon uitreiken naar de grootste namen in het veld, de experts interviewen en zich op die manier een beeld gaan vormen.

Benjamin koos voor optie twee en in 2016 startte hij een blog genaamd Tomorrow Edition. Sindsdien heeft hij meer dan 100 experts geïnterviewd en zijn leermeesters hebben hem een ​​uniek perspectief gegeven op Parkinson. Een perspectief dat hij deelt op conferenties en evenementen zoals een vier uur durende presentatie (1,2) die hij in maart 2019 hield bij de McGill University in Montreal.

In deze blogpost destilleer ik vier ‘grote vragen’ uit Ben’s presentatie. Vier grote vragen die collectief beantwoord moeten worden.

downtherabbithole_cc_by

Vraag I: Hoe kunnen we patiënten met Parkinson opleiden om zo goed mogelijk om te gaan met hun ziekte?

Toen Ben zijn diagnose kreeg, bezocht hij een Chinese arts die papaverzaad aan zijn oor bond en hem voorschreef elke dag een uur naar het Westen te lopen. Ben heeft het experiment niet uitgevoerd, maar stelt dat dit slechts een van de vele ‘rabbit holes’ was waar hij doorheen moest vallen. Volgens Ben gaat er geen week voorbij zonder dat iemand hem mailt over een nieuwe therapie, een exotische formule of een vreemde locatie die de ziekte zou kunnen genezen. Ben denkt dat Parkinson patiënten kunnen voorkomen dat ze steeds opnieuw in hetzelfde gat vallen door zichzelf te leren wat ze moeten geloven en wat ze niet moeten geloven.

De gemiddelde Parkinson patiënt spreekt één uur per jaar met de neuroloog en brengt de overige 8765 door met zelfzorg (3). Om Parkinson patiënten te helpen om dagelijks zo goed mogelijk met hun ziekte om te gaan, vindt Ben dat er meer informatie beschikbaar moet komen over een optimale levensstijl. Op welke manier beïnvloeden slaap, angst, de hoeveelheid water die we drinken en onze lichaamsbeweging bijvoorbeeld de manier waarop ons lichaam medicijnen opneemt?

De wetenschap heeft een belangrijke rol om patiënten te helpen begrijpen wat waar is en Ben roept alle wetenschappers op hun kennis door te geven in makkelijk te begrijpen, licht verteerbare brokken. Ben is ook van mening dat er uitgebreide onderwijsprogramma’s beschikbaar zouden moeten worden gesteld aan patiënten. Programma’s waar ze over de ziekte kunnen leren en waar ze de gelegenheid krijgen om met onderzoekers te praten.

Vraag 2: Kunnen we de wetenschap verantwoording laten afleggen aan patiënten?

Ultimately the question is: for whom do we want to solve the disease? | Ben Stecher  

Benjamin observeert dat veel wetenschap uitgevoerd lijkt te worden voor de wetenschappers zelf (of voor hun financiers) en niet voor het grotere geheel. Ondanks inspanningen om wetenschappelijke ontdekkingen te versnellen met open science (4), bestaat er een serieuze kloof tussen de onderzoeksgemeenschap en de patiënten. De stem van de patiënt is te vaak afwezig. Zo heeft Ben vele biotech-bedrijven bezocht waar hij de allereerste patiënt was die ze ooit zagen. Zo’n emotionele afstand kan op sommige manieren behulpzaam zijn, maar uiteindelijk helpt dit niet om gemotiveerd te blijven voor het hogere doel: werken aan het begrijpen, stoppen en terugdraaien van Parkinson. Het patiëntenperspectief brengt het grotere plaatje weer tot leven. Goed onderzoek vertrekt vanuit ‘Het waarom’.

If we want research to be more effective in helping to solve the problems our world currently faces, we have to be better | John Tennant, introducing the Open Science MOOC

holdingscienceaccountable_cc_by_sparks

Vraag 3: Hoe kunnen we voldoende complexiteit in wetenschappelijk onderzoek inbouwen?

Nature does not work in what we perceive as a logical sequence of causes and effects. This creates a lot of mistaken beliefs about the nature of complex diseases | Alberto Espay, Interview by Ben Stecher (5) 

happilyeverafter_cc_by_sparks

Hoe begint Parkinson, waarom gaan dopamine-neuronen kapot, hoe verloopt Parkinson? Ondanks alle inspanningen begrijpen we de basis van Parkinson nog niet en onze kennis zou ons zelfs wel eens in de weg kunnen zitten. Dat is de reden dat ASAP heeft besloten om helemaal opnieuw te beginnen met het onderzoeken van de biologische basis van Parkinson, alsof we van niks weten.

Op dit moment werkt de wetenschap meestal in een reductionistische benadering: we isoleren een variabele en onderzoeken één mogelijk aangrijpingspunt per keer. Dat is gewoon de manier waarop onze geest werkt. We begrijpen de wereld als een opeenvolgende reeks van gebeurtenissen. Er gebeurt iets, dan gebeurt er nog iets, enzovoort. Veel mensen zien Parkinson als een puzzel, maar dat beeld is misleidend. We kijken misschien naar stukjes van een puzzel, maar die stukjes kunnen allemaal bij verschillende puzzels horen. Hoeveel complexiteit moeten we inbouwen in onze studie naar Parkinson? En hoe kunnen we bestaande overtuigingen blijven uitdagen en voorkomen dat we in de verkeerde konijnenholen vallen?

We houden van verhalen. Dat is wat ons mens maakt. Maar dat simpele feit maakt de verhalen niet waar.

Benjamin heeft een interessante gedachte: Wat als we zouden stoppen met het focussen op één aangrijpingspunt in een grote groep patiënten (zoals we doen in klinische onderzoeken) en in plaats daarvan al onze onverdeelde aandacht zouden richten op zogenaamde uitschieters: die mensen die substantiële vooruitgang boeken bij het omkeren van hun symptomen?

Vraag 4. Hoe kunnen we klinische studies efficiënter maken? 

In een klinisch onderzoek wordt een behandeling of medicijn getest in menselijke proefpersonen. Op dit moment zijn er 286 klinische onderzoeken naar Parkinson gaande (6). Dat is bemoedigend, maar volgens Ben gaan de meeste van deze onderzoeken nergens naartoe. Klinisch onderzoek heeft namelijk een probleem met het ‘Parkinson is één ziekte script’: het rekruteren van mensen met Parkinson en ze behandelen alsof ze allemaal één ziekte hebben. Maar dat hebben ze niet.

Benjamin is co-auteur van een inzichtelijk artikel (7) waarin duidelijk wordt gemaakt dat niet alleen het type Parkinson van belang is, maar ook het stadium van de ziekte. Patiënten die al ernstige symptomen hebben ontwikkeld, zijn mogelijk voorbij de fase waarin ze kunnen worden genezen met medicijnen die zich richten op een eerdere gebeurtenis in de tijd.

Ook zijn de huidige uitkomstmaten van klinische studies slecht. Met de UPDRS moet een patient laboratoriumtests doen die hij in het echte leven nooit doet. De thermometer meet de verkeerde dingen (8).

Deze valkuilen leiden onvermijdelijk tot mislukkingen. Op dit moment werkt het zo: Stel dat slechts een klein deel van de mensen baat heeft bij een medicijn, dan wordt een klinische studie geannuleerd en blijven de onderliggende data vaak achter gesloten deuren verborgen. Maar zouden we niet meer kunnen leren over de ziekte van zo’n subset van mensen die wél baat heeft bij een behandeling dan van het trachten een ‘one size fits all’ aanpak te vinden voor ‘de gemiddelde persoon met Parkinson’ die helemaal niet bestaat?

Benjamin vindt wel dat we verder moeten gaan met klinische proeven, bijvoorbeeld met het Linked Clinical Trials initiative (LCT) (9). LCT is een programma waarin medicijnen worden getest die al op de markt zijn voor andere ziekten en is specifiek gericht is op het identificeren van geneesmiddelen die de progressie van de ziekte van Parkinson kunnen vertragen.

Uiteindelijk is het enige model van Parkinson dat complex genoeg is om te bestuderen, het bestuderen van mensen met de ziekte zelf. En …  het hebben van een kans op succes, is beter dan helemaal geen kans, denkt Ben.

teachingsbybenjaminstecher-_cc_by_sparks
concertoinpd_cc_by_sparks

Tot slot: Waarom is het werk van Ben belangrijk voor mij?  

Ben vindt dat de stem van de patiënt op alle niveaus van de besluitvorming moet worden gehoord. En ik ben het daar volledig mee eens. Zijn ‘grote vragen’ laten zien dat patiënten in een uitstekende positie verkeren om de verbinding tussen sommige Parkinson eilanden te katalyseren. De belangrijkste reden daarvoor is dat patiënten het hogere doel – werken aan het begrijpen, stoppen en terugdraaien van Parkinson – letterlijk belichamen. Waar een wetenschapper het grotere geheel uit het oog kan verliezen, kan een patiënt dat simpelweg niet.

Ik bewonder Benjamin’s manier om naar nieuwe verbindingen te zoeken om ontdekkingen te versnellen. Alle individuele onderzoekers die hij interviewt in Tomorrow Edition lijken hun instrumenten heel goed te bespelen, maar uiteindelijk hebben we dirigenten nodig die alle spelers bij elkaar brengen. Dirigenten die wetenschappers herinneren aan het feit dat ze in feite in hetzelfde koor spelen en hun melodie op elkaar af moeten stemmen.

Het zal jullie niet verbazen dat ik uitkijk naar een prachtige ‘symfonie in PD’.

Sparks

Bronnen

(1) Stecher, B. Tackling Parkinson’s Disease (March 25, 2019). [Youtube Video]. Retrieved from https://youtu.be/VLyv2xoa0VM

(2) Hayward, S. Listening to the patient (April 1, 2019). Parkinson’s advocate says patients have a greater role to play in research. [Blogpost]. Retrieved from https://www.mcgill.ca/neuro/article/patient-stories-research-stories/listening-patient

(3) Riggare, S. 1 vs 8,765. [Blogpost]. Retrieved from http://www.riggare.se/1-vs-8765/ 

(4). Verbeeldingskr8 (2016). Open Science: New models for opening up research outputs. [YouTube Video]. Retrieved from https://youtu.be/4Y_IOea6ijU 

(5) Stecher, B. (January 22, 2019). Interview with systems neurology expert prof. Alberto Espay. [Blogpost]. Retrieved from https://tmrwedition.com/2019/01/22/interview-with-systems-neurology-expert-prof-alberto-espay/

(6) McFarthing, K. (April 3, 2019). The hope list – Parkinson’s therapies in development. [Google Docs]. Retrieved from  https://drive.google.com/file/d/1NeSyFA37b9IbUzryRRP-EqrgScjCRL-3/view

(7). Johnson, M. E. , Stecher, B. , Labrie, V., Brundin, L., Brundin, P., (2018),  Triggers, Facilitators, and Aggravators: Redefining Parkinson’s Disease Pathogenesis, Trends in Neurosciences, Retrieved from https://doi.org/10.1016/j.tins.2018.09.007 

(8) The Ben and Bas show. (April 6, 2019). [Youtube Video]. Retrieved from https://youtu.be/Gj1iXHUWhSk

(9) Brundin, P., Wyse, R.K. (2019) The Linked Clinical Trials initiative (LCT) for Parkinson’s disease. European Journal of Neuroscience. Volume 49, issue 3, pages 307-315. Retrieved from https://doi.org/10.1111/ejn.14175

Showing 2 comments
  • Kees Gielen
    Beantwoorden

    Prachtig! Inspirerend. Hoe kunnen we voldoende complexiteit inbouwen in wetenschappelijk onderzoek?

  • admin
    Beantwoorden

    @Kees Dank je wel, Kees!

    Ik moet hierbij aan Einstein denken die gezegd schijnt te hebben: “If I had an hour to solve a problem, I’d spend 55 minutes thinking about the problem and 5 minutes thinking about solutions.” De juiste vraag stellen is belangrijk! Anders zoeken we wellicht naar oplossingen voor de verkeerde problemen.

Laat een antwoord achter aan Kees Gielen Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.