Goh, dat zijn er best al veel verschillende strategieën. Hoe ging en gaat het nu verder? 

Na de toelichting van de opbrengst van de 1:1 gesprekken, gaf ik het stokje over aan de moderator van de groep. Voor groep 1 en 2 was dat Jacqueline van Lieshout en voor groep 3 en 4 Nicoline Mulder, beiden goede vriendinnen van mij en ervaren begeleiders van groepsprocessen. Omdat vastlopen in groepen ook in mijn parkinson geen onbekende is, zette ik de omweg ‘Hulp vragen‘ in om hier omheen te bewegen.

Goeie!

Dank. En ja, dat was zeker een goede omweg voor mij. De moderatoren zoomden – volgens een voorbereide semi-gestructureerde vragenlijst – met de deelnemers in op een aantal cases. Wat volgde waren open gesprekken met veel herkenning en uitwisselen van omwegen. En al luisterend tekende ik alvast een nieuwe strategie op om te gaan met obstakels in het denken: Uitzoomen. Meerdere mensen met parkinson wilden heel graag begrijpen wat er precies gebeurt als je cognitief vastloopt. Over obstakels nadenken kan in zekere zin ook een omweg zijn om niet in het obstakel te blijven steken. Of – zoals een deelnemer het verwoordde – regie te voelen over de parkinson die een loopje met je neemt.  

Aha, dus je kunt alweer een nieuwe tekening maken! Hoe dan ook, de resultaten uit deze sprankeling zijn dus nog niet definitief? Het beeld kan nog verschuiven? 

Dat klopt. Het zijn eerste indrukken. Niet meer, niet minder. Nu we de data van de focusgroepen hebben verzameld, volgt de verdieping voor onszelf.  De komende tijd zal in het teken staan van de data analyse. Na de analyse, checken we of de 18 zich herkennen in de conclusies. Vervolgens volgt een vertaalslag naar een enquête die we in mei 2021 zo breed mogelijk willen uitzetten. Dat is dan fase 2 van de dataverzameling uit onderstaande illustratie.