Deze blogpost is de vijfde uit een serie blogposts over de relatie tussen de ziekte van Parkinson en blootstelling aan pesticiden. Met deze blogposts wil ik opkomen voor de belangen van mensen die in de toekomst een neurodegeneratieve ziekte zoals Parkinson gaan krijgen omdat zij gevoelig zijn voor nadelige effecten van bepaalde pesticiden.

 

21 november 2020

De ziekte van Parkinson als ‘man-made disease’

DEEL V: DE KRANT EN DE TUSSENSTAND

Wat was ik blij op 29 juni 2020. Op die dag kwam de Gezondheidsraad met haar lang verwachte advies. De hoofdconclusie van het rapport is dat zij uit voorzorg het gebruik van pesticiden terug wil dringen. Ze schrijft:

De commissie verwacht niet dat meer epidemiologisch gezondheidsonderzoek op korte termijn tot duidelijkheid zal leiden over gezondheidseffecten van gewasbeschermingsmiddelen, zeker niet als het gaat om chronische gezondheidseffecten die zich pas op latere leeftijd manifesteren. Verbetering van de toelatingsprocedure is nodig, maar dat is complex en kost veel tijd. Daarom pleit de commissie voor toepassing van het voorzorgsbeginsel en adviseert ze om vooral de aanpak van verduurzaming van de gewasbescherming voort te zetten en te intensiveren. Streven naar een zo laag mogelijke blootstelling aan chemische gewasbeschermingsmiddelen is het uitgangspunt.

In het advies van de Gezondheidsraad is het standpunt van de Parkinson Vereniging – door mijzelf en Jobien Wind ‘verfilmd‘ – duidelijk terug te vinden.

Helaas blijkt de volgende dag alweer dat het toch echt een zaak van lange adem zal zijn en blijven. Minister Schouten concludeert namelijk dat er geen gemakkelijke oplossingen zijn voor de korte termijn. Dat zou nog tot daaraantoe zijn als deze zin vervolgd werd door het gehoopte: “En juist daarom is die oplossing tot nu toe natuurlijk uitgebleven en nemen we vanaf nu de ‘road less traveled’. We gaan versneld inzetten op duurzame landbouw. Dat wordt een klus, maar als we met zijn allen de schouders eronder zetten, kunnen we het!”.

Maar zo was het niet.

Via de mail wissel ik mijn teleurstelling uit met Jim Blom, mijn grote inspiratie in dit dossier. Steeds als ik me kwetsbaar voel in dit dossier, denk ik aan zijn moed. Hij heeft de cyclus van hoop en teleurstelling al vaak genoeg doorlopen en relativeert:

Ondanks dat de politiek selectief is met het hanteren van het voorzorgsprincipe en het zich zogenaamd bekommeren om de gezondheid van het volk, kunnen wij niets anders doen dan doorgaan met het schudden aan de boom.

Schudden aan de boom

Tussen juni en nu schud ik op wat meer afstand aan de boom. Op 1,5 meter, zeg maar. Dat waar mijn kracht ligt, heb ik immers al gedaan: Complexe informatie zodanig vertalen dat anderen het op kunnen pakken en er verder mee kunnen wandelen, lopen en hopelijk rennen.

De vrouw die mijn estafettestokje vol verve oppakt, is Jobien Wind. Ze houdt een prachtig dossier bij op de website van de Parkinson Vereniging, legt allerhande contacten in het krachtenveld en verzamelt persoonlijke verhalen van leden van de Parkinson Vereniging. Ze schrijft in oktober 2020 een update voor het Parkinson Magazine. Ook maakt ze het dossier aanhangig bij de European Parkinson’s Disease Foundation. Wat ben ik trots op deze vrouw die het dossier rondes verder brengt.

Intussen krijg ik een vraag van Judah Bolink van de redactie van het Schone Oosten. Of hij langs mag komen voor mijn verhaal. Ik maak hem duidelijk dat het niet persoonlijk is voor mij. Ik heb tenslotte al parkinson. Wat ik wil, is opkomen voor anderen die in de toekomst mogelijk parkinson gaan krijgen en daar niks aan kunnen doen. Dat zullen wij voor hen moeten doen. Vandaar dat ik een estafettestokje heb gemaakt en die is inmiddels ‘out of my hands’.

Toch dringt hij erop aan het wél persoonlijk te maken. “Je hebt het ook steeds over Jim”, zegt hij. En daar moet ik hem gelijk in geven.

Judah stelt zich voor hoe het zou zijn om de bijna 100 mensen met parkinson die zich hebben gemeld bij de Parkinson Vereniging bij elkaar te hebben staan. En daar gaat hij tussen juni en de dag dat het artikel verschijnt mee aan de slag. Wat een klus. Het resultaat van zijn noeste arbeid is te lezen in de Gelderlander van 21 november.

Het stuk eindigt met een citaat dat ik – als Judah bij me op bezoek is – voorlees uit het boek “Ending Parkinson’s Disease“:

How could intelligent beings seek to control a few unwanted species by a method that contaminated the entire environment and brought the threat of disease and death even to their own kind? Yet this is precisely what we have done.

Wij bepalen met zijn allen welke prijs we op de lange termijn willen betalen voor het korte termijn gemak dat pesticiden heet. Het probleem is helaas dat de ‘we’ die bepalen niet perse de ‘we’ zijn die de prijs betalen..  En voor die laatste ‘we’ zal ik blijven opkomen. Want voor wie zijn boerenverstand gebruikt, is het volkomen duidelijk. Ons grootschalig gebruik van pesticiden is schadelijk voor mens en milieu. Meer onderzoek kan dit slechts bevestigen en mogelijke oplossingen vertragen.

De beste tijd om aan de boom te schudden is nu.

Sparks

 

 

Disclaimer: Deze posts schrijf ik voor eigen rekening en niet namens de Parkinson Vereniging.
Officiële verklaringen van de Parkinson Vereniging vind je op hun eigen website.

Ook op dit blog:

Parkinson als man-made disease:

Meer weten:

Leave a Comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.