1 september 2018

diagnose_cc_by_sparks

Het onderzoek

Het is 12 maart 2018. Ik loop binnen bij de neuroloog. Ik heb al een aantal jaren last van een slepend linkerbeen, maar de laatste tijd doet ook mijn linkerhand het niet meer. Mijn hand blijft ‘staan’. Alsof ik hem niet meer met mijn wilskracht kan besturen. En omdat mijn hand blijft staan, laat ik dingen uit mijn handen vallen: de wasmand, een wijnglas, mijn telefoon. Ook doet mijn linkerarm de laatste niet meer mee als ik wandel. Hij blijft willoos langs mijn lichaam hangen.

Als ik al mijn aandacht focus op mijn linkerhand, kan ik hem wel bewegen, maar het gaat in schokjes. Als een tandrad. En dat terwijl mijn rechterhand doet alsof er niets aan de hand is. Vreemd.

Tandrad fenomeen in de ziekte van Parkinson (linker hand)

Ik hoor mezelf tegen de neuroloog vertellen dat ik het grappig vind dat de voet en de hand die het niet doen, allebei aan de linkerkant van mijn lichaam zitten. Interessant vind ik dat. De wetenschapper in mezelf ziet aanknopingspunten.

De neuroloog doet testjes die ik nooit afneem bij mezelf. Ze vraagt of ik met beide voeten zo snel mogelijk op de vloer wil tappen. Confronterend. Want hoe ik ook mijn best doe, mijn linkervoet tapt veel langzamer dan mijn rechter en de snelheid neemt ook nog eens steeds verder af tot mijn voet niet meer tappen kan.

Ook bij het ronddraaien van beide armen, wil mijn linkerarm veel minder snel en ver. Mijn hele linkerkant voelt stijf.

Het vonnis

Nadat mijn neuroloog mijn bewegingen ongeveer tien minuten heeft waargenomen, heeft ze een verontrustende blik in haar ogen. Ik nodig haar uit om haar gedachten te delen en zij antwoordt:

“Het spijt me het je te moeten vertellen, maar ik denk dat je het hypokinetisch rigide syndroom hebt, in dit geval de idiopathische ziekte van Parkinson. Ik ben er bijna zeker van, omdat je symptomen zich aan een kant van je lichaam bevinden. Je vertoont duidelijke tekenen van bradykinesie, wat traagheid betekent. Om er zeker te zijn dat het niet iets anders is, zal ik een MRI van je hersenen laten maken. Ook moet een bloedtest uitsluiten dat je de ziekte van Wilson hebt. Koperafzettingen in de hersenen veroorzaken namelijk neurologische symptomen die lijken op de symptomen van de ziekte van Parkinson en we willen ervoor zorgen dat dit niet de oorzaak van uw problemen is.”

Ik verlaat de behandelkamer van de neuroloog met een toegenomen medische woordenschat en twee verwijzingen: een voor een bloedtest en een voor de radioloog. De volgende dag lig ik al in de MRI-scanner.

Op 14 maart ga ik terug naar de neuroloog. Ze zegt:

“We hebben geen afwijkingen gevonden in uw hersenscan, wat mijn eerdere diagnose bevestigt. Tenzij de bloedtest ons anders vertelt, bent u een YOPper. Dat betekent “Young Onset Parkinson”. Er is geen genezing mogelijk. Er bestaan verschillende typen medicijnen om de symptomen te maskeren. Daarmee kunt u gemiddeld de eerste tien jaar vooruit. Deze periode wordt ook wel de ‘honeymoon’ periode genoemd”.

Binnen twee dagen ben ik omgedoopt van een gezond persoon met een aantal gezondheidsproblemen naar een levenslange patiënt. En ook de bloedtest bevestigt dat er geen weg terug is.

Ik zal moeten beginnen met aanpassen.

Sparks

Leave a Comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.