Vandaag is niet die dag
Worstelen met #openscience parkivisme
6 mei 2020
Er zijn veel redenen voor waarom dat zo is gelopen, zoals de tirannie van de impactfactor en de misvatting dat publiceren in open access per definitie te duur is.
Verdrietig
Ik weet dat ik zou moeten kijken naar alle mensen die nu al een bijdrage leveren aan #openaccess en #openscience. En meestal doe ik dat ook.
Maar vandaag is niet die dag.
- Vandaag ben ik verdrietig over de betaalmuren die ik elke dag nog steeds veelvuldig tegenkom;
- Vandaag ben ik verdrietig over de auteurs die zeggen dat ze willen dat ‘het systeem’ verandert, maar zelf blijven bijdragen aan het ‘functieverlies’ van wetenschappelijke kennis;
- Vandaag ben ik verdrietig dat sommige auteurs niet zien hoe de waarden die ten grondslag liggen aan wetenschap (rechtvaardigheid, openheid, eerlijkheid, non profit, transparantie, verantwoordingsplicht, reproduceerbaarheid, enz.) volledig verloren gaan bij een fase-transformatie van vrije, oplosbare kennis naar rigide (amyloïdachtige) publicaties;
- Vandaag ben ik verdrietig dat mijn inspanningen om het potentieel van #openscience te laten zien, niet perse worden gezien op de manier waarop ze bedoeld zijn. Ze zijn niet alleen bedoeld als artistieke illustratie van het werk van mensen; ze zijn in de eerste plaats bedoeld als een illustratie van hoe patiënten wetenschap en gezondheidszorg kunnen helpen hun potentieel te bereiken (deBronkart, 2019).
Uit het boek ‘Open Access’ van Peter Suber (2012)
Ik ben dankbaar dat mijn medeparkivisten Ben en Hugh (dank jullie wel!) het wel zien. Er is waarschijnlijk een patiëntperspectief voor nodig om de risico’s te voelen van buitengesloten worden, zeker als je denkt dat je zoveel hebt bij te dragen aan de ontwikkelingen rondom je eigen ziekte.
Open Science is science patients and caregivers understand so that researchers can leverage their input best https://t.co/AbypwaI6Ma
— topdresearch (@topdresearch) April 28, 2020
Maar zelfs hun steun kan mijn verdriet vandaag niet doen verdwijnen (Sorry jongens, niet jullie schuld. Het is gewoon niet die dag).
Bang
Het afgelopen jaar heb ik geprobeerd onderzoekers ervan te overtuigen om hun artikelen (gratis!) achteraf te publiceren als groene open access in de universitaire repository (of een algemene repository zoals Zenodo). I dacht dat ..
- Als ze maar zouden weten dat deze optie bestaat …
- Als ik ze maar zou vertellen dat ze hun gesloten access artikelen alsnog open zouden kunnen maken, zonder extra kosten voor hen ..
.. dat ze dan allemaal aan zouden komen rennen om ‘het juiste’ te doen. Sommigen deden dat ook, maar voor anderen lijkt de timing van mijn vraag nooit juist. Prioriteiten liggen elders.
Dus vandaag ben ik niet alleen verdrietig. Ik ben ook bang.
- Waar ik echt bang voor ben, is dat sommige wetenschappers er niet echt de waarde van inzien om patiënten toegang te geven tot hun werk. Net zoals mannen eens de waarde niet inzagen van vrouwen die stemden;
- Waar ik echt bang voor ben, is dat mensen niet willen nadenken over hoe ze zelf een rol spelen bij het vormgeven van systemen die ze zeggen niet te willen;
- Waar ik echt bang voor ben, is dat het niet zit in ‘niet weten’ hoe het systeem te veranderen, maar in er het belang niet voldoende van inzien;
- Waar ik echt bang voor ben, is dat ik echt zo naïef ben als mij keer op keer verteld is in mijn leven, in al mijn pogingen om de wereld – mijn wereld – een beetje beter te maken.
Maak je geen zorgen. Ik ken mezelf. Ik krabbel wel weer overeind, wat mensen me ook vertellen.
Maar vandaag …
is gewoon die dag niet.
Sparks
(Met een foto van mijn zoon’s oor)
Soms lijkt het allemaal vechten tegen de bierkaai. Dan kun je even een pauze nemen en genieten van bijvoorbeeld je zoon’s oor 🙂 Dat heeft toch weer een mooie illustratie opgeleverd!
Precies! Het is slechts die dag niet en er komen gelukkig weer andere dagen : -)