15 december 2018

Ondertussen, in een parallel universum

Maart 2018. Ik hoor de neuroloog zeggen dat ik de Ziekte van Parkinson heb. Ik zit fysiek nog wel in haar behandelkamer, maar merk dat ik stilletjes ‘vertrek’, weg van hier.

Op de automatische piloot fiets ik naar huis. Als ik weer met beide benen op de grond sta, kijk ik om me heen. Het is alsof ik in een parallel universum ben beland. Als ’s middags mijn kinderen thuis komen, ben ik opgelucht. Ze zijn gelukkig met me mee gereisd! En ook mijn man maakt zijn opwachting. Pffff .. so far, so good.

 

To receive a diagnosis of a chronic neurological illness is the beginning of a long journey into the unknown—a journey that may begin in hope, pass through periods of elation and frustration, and finally end in acceptance and resignation | Baker, M. G., & Graham, L. (2004). The journey: Parkinson’s disease. BMJ (Clinical research ed.)329(7466), 611-4. Retrieved from https://doi.org/10.1136/bmj.329.7466.611

 

Een nieuwe routekaart tekenen

December 2018. Inmiddels ben ik alweer drie kwart jaar op pad in het parallelle universum dat Parkinson heet. Ik ben volop in kaart aan het brengen hoe het er hier uitziet, welke uitstapjes ik kan maken, welke grenzen er liggen, of ik daar wel of niet overheen kan, en hoe ik de mensen die ik lief heb mee kan nemen op nieuw terrein.

Op deze webstek hoop ik jullie daar geregeld een update van te geven.

Sparks

Leave a Comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.