Ik kijk nog eens naar het scherm.
‘Codeer mij’ roepen de 15 uur COPIED onderzoeksdata die ik – woord voor woord uitgetypt en geanonimiseerd – heb geïmporteerd in Atlas.Ti. Ik laat me lokken door hun verleidelijke geroep en spring vol vertrouwen de vertraging tegemoet die mijn onderzoeksdeelnemers zo mooi omschrijven.
‘Pak me’, roept de rode draad. Maar net als ik ‘m bijna heb, ontglipt hij me weer … Waar was ik gebleven en hoe nu verder? Het stelt me enigszins gerust dat dat niet uit schijnt te maken als je nog niet weet waar je precies heen gaat. Enigszins, want de glitches in mijn eigen matrix worden steeds opdringender alsof ze zich niet meer weg willen laten sturen.
‘Verhoog me’, roept mijn levodopa voorraad. En ze heeft een punt. Mijn hand wil na het innemen van mijn medicatie nog een uurtje typen. Daarna is het letter-vertraging-voor-vertraging-letter. Als ik dan die rode draad al vind, dan krijg ik ‘m niet zonder slag of stoot vertaald naar het scherm. Maar ik wil er nog niet aan, aan de levodopaverhoging.
‘Zie mij’, vragen mijn onderzoeksdeelnemers. Ze geven stuk voor stuk aan dat er veel te weinig begrip is voor de cognitieve obstakels bij de ziekte van Parkinson. Het laat de mens in mij in zijn geheel niet koud om te lezen over de effecten van de obstakels die mijn onderzoeksdeelnemers ervaren. Bij zichzelf of bij hun naaste. De emotie die dat bij mij oproept heb ik voor mijn onderzoeksdeelnemers gecodeerd als ‘ obstakelversterker’.
Daar zit ik dan .. de fysieke en cognitieve obstakels haken op elkaar in als een heus spelletje obstakeldomino. Ik loop vaster en vaster tot de vertraging zo sterk is dat het bijna voelt alsof ik achteruit loop in de tijd.
Een heel herkenbaar blog! Gevangen in je research, geboeid en niet kunnen stoppen, een Levadopa slurpende hersenkraker, inactief op een klikkende muishand na, vertragend in denken en handelen totdat het klikje voor klikje gaat.
Tijd om afstand te nemen, te ontspannen, te sporten, de focus te verzetten. En juist dat loslaten geeft je ineens nieuwe inzichten….’s nachts, onder de douche …
@Edwin
De beste omweg, die je daar schetst. Zo fijn om elkaar te ‘herkennen’. Klikje voor klikje inderdaad, als een pinokkio die mensenkind wil zijn. Dank voor je reactie, Edwin!